Vroeger, toen ik een jaar of 8 was, hadden we Juf Sietske en mijn lievelings juf, Juf Marianne. Deze juffen deden waar ze goed in waren. Les geven.
Beginnend op de kleuterschool, waar je lekker in de zandbak kon spelen, in de autohoek kon racen of een ander deel van het klaslokaal waar je kon rommelen. op deze manier kon je lekker wennen aan het “naar school gaan”.

Later kwamen natuurlijk de vakken rekenen en taal. Maar ook muziek en handenarbeid waren van de partij.

Ja handenarbeid. Dat was nog eens leuk. De ene week knuffels in elkaar naaien en de andere week breien. Jeetje wat heb ik veel in mijn handen geprikt aan die verdomde naalden.
Je had leesmoeders en moeders die hand en spandiensten deden. Deze waren overal voor inzetbaar. Maar het eigenlijke lesgeven, dat deden de juffen en meesters!

Eigenlijk waren de klassen best leuk. 18 tot 22 leerlingen in een klas. Dat was goed te doen. Af en toe kwam er wel eens een leerling bij, soms ging er een leerling weg. Gewoon omdat hij niet in onze klas paste.

Jaren gingen er voorbij. Ik ging vanaf de lagere school naar de middelbare en later, na nog meer opleidingen te hebben gevolgd, kwam ik mijn vrouw tegen. Juf Michelle.
Michelle werkte als leerkracht in het basisonderwijs. Hartstikke leuk vond zij. Tenminste, het lesgeven was leuk. De omgang met de leerlingen was leuk, en het team op de basisschool was gezellig. Ze had leuke collega’s.

’s Avonds was ze ook nog lekker bezig voor school. Michelle is enorm creatief, en creëerde voor de kinderen in haar klas wekelijks nieuwe spelletjes, opdrachten en uitdagingen.
Ook het nakijken van toetsen gebeurde thuis. Dat was standaard. Want dat hoort er nou eenmaal bij.

Na verloop van tijd merkte ik dat Michelle steeds vaker en langer bezig was met haar werk. Meer en meer werkte ze van 07:45 tot 17:30 en hierna thuis ook nog van 19:00 tot 22:30. Echter waren dit niet meer de “leuke dingen” van haar werk, maar het administreren kwam erbij. Een van de oorzaken van dit administreren was dat er besloten werd, in tegenstelling hoe het vroeger ging, dat de oa. moeilijke kinderen prima in het reguliere onderwijs paste. Juf Marianne werd naast lerares zijn ook maatschappelijk werkster.

Juf Michelle moest naast het lesgeven voor ieder incident wat er in de klas gebeurde papierwerk invullen. Zorgdocumenten schrijven, leerlingvolgsystemen bijwerken, handelingsplannen schrijven en groepsplannende sociaal-emotionele ontwikkeling van elk kind bijhouden.
O ja, dan hebben we het nog niet over de verslagen welke moesten worden geschreven als er een ouder meer dan “goedemorgen” zei.
Het vervelende van dit administreren is dat dat niet tijdens de lessen kan en mag. Want onder schooltijd sta je tot de beschikking van de kinderen in je klas. Je zal overigens wel moeten! Als je er even niet bij bent, zijn 20 procent van de lieve kindertjes in staat om in no-time je zojuist opgeruimde klaslokaal volledig te verbouwen tot een ruïne. Ga dan maar weer eens in gesprek met een ouder.

Zoals ik al eerder aangaf was juf Michelle steeds meer en meer aan het werk. Niet alleen met de leuke dingen van het vak, maar ook de nevenactiviteiten namen de nodige tijd in beslag. Het aantal uren overschreden ruimschoots de “voorgeschreven” 1659 werkuren per jaar. Juf Michelle, raakte heel rustig in een staat welke hoorde bij een Burnout.

Gelukkig kon juf Michelle een overstap maken naar het middelbaar onderwijs. De werkdruk is op het middelbaar onderwijs iets minder. Het administreren blijft uiteraard, maar er is meer tijd voor de leerlingen.

Als ik vanuit mijn ervaring spreek snap ik gerust dat leerkrachten staken om meer voor elkaar te krijgen in het basisonderwijs. Op deze manier is het niet meer werkbaar!

But that’s my opinion.

Jake!